رمـیـده ایـم بیـا و شـكـار كـن ما را            به نوكری خودت اخـتیار كن ما را

به پـای آبـلـه دار پـیـاده گـان حـرم            بیا به كشتی عشقت سوار كن ما را

اگرچه چشمه اشك است چشم نوكرتان            به پای كـوه غـمت آبشار كن ما را

دو چشم اگر كه بگریند تیغه دو لبند            به حرمت پدرت ذوالفقار كن ما را

عوض نمی شوم الا به كیمیای نگاه            چنان زهیر به عشقت دچار كن ما را

قسم به موی سپید حبیب، شاه غریب            شهـیـد راه محـبت دوبـار كن ما را

اگر به درد خودت هم نخورد این دل سنگ            ببر مدیـنه و سنگ مـزار كن ما را

به"مجلسی"كه در آن از"بِحار"می خوانیم            به اذن مـادرت ابـر بهـار كن ما را

مگر نه اینكه سرت دست نیزه دار افتاد            بـیـا و ملـعـبـه نـیـزه دار كـن ما را